Stari dobri običaji. Razboli se neko od bliskih rođaka. U konkretnom, našem slučaju, djeca dragih mi rođaka nisu bila u Podgorici, pa je “bio red da im se nađem”. Lijepo je da bolesnik ima podršku. Ali na kraju dana sam shvatila da moje prisustvo u bolnici niie bilo neophodno.
Elem, pacijentkinja je starija gospođa s tegobama koje ukazuju na potencijalno ozbiljan problem. Biva upućena u Urgentni, odrađeni su svi laboratorijski nalazi. Pozvan pripravni subspecijalista, u ovom slučaju gastroenterolog. Koleginica je došla, odradila svoj dio posla i otišla.
Onda stiže moja malenkost. Ometam osoblje trazeći je po Klinici.
Ometam koleginicu porukama, s pitanjima oko ishoda gastroskopije (suštinu svog nalaza je pacijentkinji već prethodno objasnila), vrzmam se po prostoriji koja se zove Observacija i kasnije njenoj bolesničkoj sobi na odjeljenju. Stalno bivajući na putu sestrama koje manevrišu oko bolesničkog kreveta.
Rodbina je bila zahvalna, a ja zadovoljna što sam ispunila zavjete svojih roditelja kojih već odavno nema – da se dragim i bliskim nađem u nevolji.
A Urgentni centar zahvaljujući meni i ostaloj bratiji koja je danas bila pratnja, liči na neko svratište ili autobusku stanicu bez autobusa, ali s gomilom “civila” između kojih užurbano promiče po koja medicinska uniforma.
Gdje se završava naš “bratski odnos”, a počinje poštovanje profesionalnih obaveza prema bolesniku, koje treba precizno, posvećeno i u miru odraditi?
Bez budnih očiju mene i ostale meni slične bratije.
Dr Nina Mandić
Pedijatrijski centar “Doktorica Mica”, Podgorica
Za MNE magazin
Najnoviji komentari